Gerçekler yalnızdır,
Yalanlar uykulu...
Yalnızlık; 
Suratına çarpılan bir avuç soğuk su.
Sonra gözlerini açarsın,
Çoktan terk etmiştir seni
ezbere bildiğin şehir.
Ne kadar kalabalıksa
Caddeler, sokaklar, meydanlar...
O kadar yabancısındır artık.
Sonra,
Akrep yelkovanı kovalamayı bıraktığında
Tekrar uyursun,
Uyanmaya başka bir şehre
ve yinelenen bir yalnızlığa.

Ömür dedikleri;
Akrebin yelkovanı kovalaması değil
Göz kapaklarının arasında geçen zaman.
Ömür dedikleri;
Doğumdan ölüme gitmek değil,
Ölümden sana gelebilmektir.
Benim ömür dediğim kısacası,
Bir çift yüreğin kıraathanesi,
Avucunda demlediğin ter damlaları...

Ben hiç olamadım...

Meyveleri kürtajla alınmış bir ağacın

                                             dallarında astım kendimi.

Leylekler ağladı başucunda 

Gözleri bağlanmış hayallerimin

Ben hiç doğamadım...

EMRE DOĞRUL